ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

  Ἀγαπητά μου παιδιά,

   Μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους ἄξιους καὶ γενναίους Ἕλληνες πολεμήσαμε καὶ λευτερώσαμε τοῦτο τὸν τόπο ποὺ πατᾶτε ἐσεῖς, καὶ νὰ στοχάζεστε πὼς τὸν λευτερώσαμε γιὰ σᾶς ποὺ γεννηθήκατε σὲ πατρίδα ἐλεύθερη, γιατὶ ἐμεῖς λίγο τὴν ἀπολάψαμε, ὅτι, μόλις ἐδιώξαμε τοὺς Τούρκους, ἀρχίσαμε νὰ τρῶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον κι ἔτσι μᾶς βρῆκαν διαιρεμένους οἱ Μπαυαροὶ καὶ μᾶς τζαλαπάτησαν.

  Μὰ ὁ Θεός, τὸ ἔλεός του μεγάλο, δὲν συνερίστη τὰ κρίματά μας καὶ στέριωσε τὸ ἔθνος, ὅπου καταφανίστηκε τόσους χρόνους στὴ σκλαβιά, καὶ ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ δικαιωθεῖ. Ὅτι τὸ δίκιο μας μᾶς το’ δινε ὁ Θεὸς καὶ τὸ χαλούσαμε ἐμεῖς. Κι ἀπ’ τὸ λίγο ποὺ δὲν προκάναμε νὰ χαλάσουμε ἐστερεώθη τὸ ἔθνος αὐτό, ποὺ ἐγέννησε κι ἐσᾶς. Ἐσεῖς τώρα μάθατε καὶ γράμματα, ὅτι σχολάσατε ἀπὸ τὶς ἀγγαρεῖες καὶ τοὺς κιντύνους καὶ κατατρεγμοὺς ἀπούχαμεν ἐμεῖς - ἐγὼ ἐμεγάλωσα ἀγράμματος, μὲ ἄσπρα τὰ μαλλιὰ ὄψιμος ἔπιασα κοντύλι στὸ χέρι μου. Καὶ τὰ γράμματα ποὺ μάθατε σᾶς δίδαξαν πὼς εἶστε Ἕλληνες καὶ Χριστιανοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἤθελ’ ἐμεῖς, γιὰ νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὴν τυραγνία καὶ τὰ βάσανα, νὰ γίνουμε Τοῦρκοι, ὅπως ἔγιναν καμπόσοι τότε, θὰ σᾶς εἶχαν γεννημένους χανούμισσες κι ὄχι Ρωμαίϊσσες Χριστιανὲς καὶ μὲ τοῦτο θὰ ἤστενε κι ἐσεῖς Τοῦρκοι. Καὶ θὰ πέρνατε πάνω σας καὶ τὰ κρίματα τοῦ μολεμένου αὐτοῦ  ἔθνους, ποὺ ἐσώριασε τόσα ἀδικοχαμένων καὶ ἀτιμασμένων κουφάρια ἀπάνω στὴ γῆ.

  Κι ἂν θέλαμε μεῖς νὰ σεριανᾶμε μὲ τὶς καρότσες τῆς βασιλείας, φορτωμένοι τὰ παράσημα καὶ νὰ μᾶς φυλεύουν οἱ Μπαυαροὶ τιμὲς καὶ περιουσίες, ἤθελ’ ἀφήσομε τὸν Κωλέττη μὲ τοὺς μισσιονάριους καὶ τοὺς ξένους πρέσβεις νὰ μᾶς ἀλλάξουνε τὴν πίστη καὶ τότε κι ἐσεῖς θά ’χατε γεννηθεῖ ἀπὸ  ἀπὸ μάννες Φράγκισες καὶ θὰ κάνατε ἀνάποδα τὸ σταυρό σας. Καὶ θὰ στοχαζόσασταν ὅτι ἐχρειάστη νὰ χυθεῖ ποτάμι τὸ αἷμα τόσων παλληκαριῶν καὶ ἡρώων τῆς πατρίδος γιὰ νὰ χάσετε ἐλεύτεροι τὴν πίστη ποὺ εἴχατε σκλαβωμένοι.

  Τώρα ὅμως ζεῖτε πάνω σὲ τοῦτο τὸ ματωμένο καὶ καπνισμένο χῶμα καὶ λογαριάζεστε Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ · καὶ ὅσοι ἔχετε μέσα σας καρδιὰ καὶ νοῦ, τό ’χετε γιὰ τὴν πιὸ τρανὴ χαρά σας, κορώνα στὸ κεφάλι. Νὰ μὴ θαρρεῖτε ὅμως πὼς ἔτσι κοιμηθήκαμε ἀπὸ βραδὶς Τοῦρκοι καὶ ξυπνήσαμε Ἕλληνες.  Ἐχρειάστηκε νὰ θυσιάσουμε ἀρετὴ καντάρια καὶ κόπους καὶ αἵματα γι’ αὐτὴ τὴν ἐλευθερία ποὺ ἔχετε ἐσεῖς. Ὅτι ἡ ἐπανάσταση δὲν ἔγινε τὸ ’21 μονάχα · κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ ἀπὸ τότε ποὺ πῆρε ὁ Ἀγαρηνὸς τὴν Πόλη, μὲ κάθε σφαγὴ καὶ ἀρπαγὴ καὶ ἀτιμία ποὺ σήκωνε ὁ σβέρκος τοῦ σκλάβου, γιὰ νὰ προσκυνήσει καὶ δὲν προσκύναγε, γίνονταν μιὰ ἐπανάσταση. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπαναστάσεις γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἡρώων τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδος ἔτρεξαν σὰν τὰ ρυάκια στὸ μεγάλο ρέμμα καὶ ἔτσι ἔγινε τὸ ’21 ποὺ ἤθελε ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἔκανε λεύτερους.

  Γι’ αὐτὸ, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, ποὺ γιορτάζετε τὸ σηκωμὸ τοῦ γένους, νὰ μνημονεύετε αὐτοὺς τοὺς ἥρωες ποὺ θυσίασαν καὶ τὴ ζωὴ καὶ τὸ βιός τους γιὰ πίστη καὶ πατρίδα κι ἄφησαν τὶς φαμίλιες τους γυμνὲς νὰ διακονεύουν. Καὶ τούτη τὴν πίστη νὰ τὴ λογαριάζετε ὡς ἕνα τζιβαΐρι ποὺ τὸ κρατᾶ ὁ ἄνθρωπος καὶ περπατεῖ καὶ φόβος εἶναι νὰ μὴν τοῦ πέσει. Καὶ ἡ πατρίδα δὲν εἶναι ἑνὸς οὔτε ὀλίγων ἀλλὰ τὴν ἔχουμε ὅλοι μαζί, ὅτι ὅλοι μαζὶ τὴν ἐλευτερώσαμε.

  Ὥστε ἂν ἀμελήσετε τὴν πίστιν ὅπου σᾶς παραδώσαμεν Ὀρθόδοξην Ἀνατολικὴν καὶ σᾶς τὴν κλέψουν, ἂν πέσετε στὶς παραλυσίες κι ἀφήσετε τὰ κάστρα ἀφύλαχτα καὶ σᾶς τὰ πάρουν, οὔτε νὰ ζήσετε μπορεῖτε οὔτε νὰ πεθάνετε παρηγοριέστε, ὅτι θὰ βρεῖτε ἐκεῖ ποὺ θὰ πᾶτε τοὺς γενναίους πατέρες σας τὸ Διάκο, τὸν Ὑψηλάντη, τὸν Κολοκοτρώνη, τὸ Δυσσέα καὶ θὰ σᾶς ζητήσουν τὰ αἵματα πίσω ποὺ χύθηκαν γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος. Καὶ καθὼς τὰ αἵματα δὲ γυρίζουν πλέον, θὲ νὰ εἶστε καταδικασμένοι. Ὅθεν, ἀγαπητά μου Ἑλληνόπουλα, κάνετε τὰ καλά σας καὶ μὴ σκολᾶτε τὶς προσευχές σας καὶ τὶς μετάνιές σας  γιὰ τούτη τὴν ἅγια πατρίδα, τηρᾶτε να ’χετε τὸ νοῦ καθαρὸ καὶ Ὀρθόδοξο καὶ τὸ σῶμα τυραννισμένο, γιὰ νὰ ἀντέχει τοὺς κόπους καὶ νὰ πηγαίνετε τοῦτες τὶς μέρες στοὺς τάφους μας καὶ νὰ στοχάζεστε τὰ   χρέη σας. Ὅτι ἐμεῖς ἀπὸ μέσ’ ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς τάφους μας μιὰ μέρα θ’ ἀναστηθοῦμε καὶ θὰ σᾶς κρίνουμε.

   Γιάννης  Μακρυγιάνης

                   Διὰ χειρὸς Κων/νου Γανωτῆ